"Aaboi" -

Po nepalsku znaczy prababcia.

Aaboi ma 88 lat. Urodziła sie w roku 1982.( wszystko sie zgadza, w Nepalu jest inny kalendarz- księżycowy, oparty na starożytnej tradycji hindusitycznej. Nazywa sie Vikram Samvat. Dzieli sie rownież na dwanaście miesięcy, z tym, ze nowy rok obchodzony jest w połowie kwietnia a czas jest odmierzany według cyklu księżyca. Mamy więc teraz rok 2070.)

Wychowana w braminskiej rodzinie na wiosce oddalonej o 100 km od Kathmandu, położonej wysoko w Himalayach, tuż przy granicy tybetanskiej.

Za mąż wyszła jak miała lat 15. Oczywiscie małżeństwo aranzowane przez rodziców.

Jej mąż miał wtedy 26 lat a Aaboi była jego druga żona. Pierwsza żona zmarła w wieku dziesięciu lat, po trwającym szescioletnim związku małżeńskim. Spadła w przepaść kiedy zbierała chrust na opał.

Pierwsze dziecko Aaboi urodziła mając lat 20.

Urodziła sama, w domu, bez żadnej opieki czy pomocy innych.

Zapytana przeze mnie jak ?- odpowiada, ze : "kierowała sie wyłącznie instynktem". Sama tez odcięla pępowinę.

W ten sposób urodziła jeszcze czternaścioro dzieci. 5 synów, 10 córek. 

Jedno dziecko zmarło przy porodzie.

Pozostałych sześć nie dożylo wieku do sześciu lat. Trudne warunki życia i kompletny brak opieki lekarskiej powodują dość duży zgon dzieci urodzonych w Hinalayach.

Przeżyło więc ośmioro dzieci.

Dzisiaj Aaboi jest babcia i prababcia dla 48 wnuczkow i prawnuczkow.

Najstarsze dziecko urodziła w wieku 50 lat.

  

Zapytana przeze mnie o najtrudniejsze doświadczenie życia, odparla :

" tylko Bóg wie i zna moje cierpienie, moj trud."

Zapytana o najpiękniejsze doświadczenie życia, odparla :

" każdy dzień."

Jej praca w dużej mierze polegała na przygotowywaniu jedzenia dla 22 osób.

Mogę sobie tylko wyobrazić ile to razy w ciagu dnia trzeba iść do źródła po wodę dla tylu osób.

Żeby umyć naczynia, napoić bydło, podlac pole....

Twierdzi, ze dzieci wychowywaly sie same i potem dzieci wychowywaly dzieci.

Pierwszy raz zobaczyła jak działa prąd, jak wyglada autobus i samochód gdy przybyła do Kathmandu, mając lat 50.

Tylko dwójka z jej dzieci skończyła szkole wyższa.

Pozostałe nie nauczyły sie nawet pisać.

"Za dużo było pracy przy domu" - jak mówi. "Wszystkie ręce były potrzebne do pracy w polu przy zwierzętach, w domu."

Prowadziła rownież mały sklepik na wiosce, gdzie można było zaopatrzyć sie w cukier, sól i masale( przyprawy ziołowe) oraz papierosy.

Zapytana przeze mnie, jak radziła sobie z wydawaniem pieniędzy, skoro nie potrafi pisać, odparla: "pieniądze sie po prostu zna. Liczyć sie nauczyłam."

Dzisiaj Aaboi mieszka w Kathmandu w domu swojego najmłodszego syna, tuż obok nas.

Widzę w Niej bardzo silna osobę. Jej ręce są zmęczone ciężką pracą .

Jej umysł jest spokojny i cieszy sie chwila. Cieszy sie wnuczkami i prawnuczkami.

Cieszy sie, ze dziś wszystkie jej prawnuczki chodzą do szkoły.

Wszyscy sie z Aaboi bardzo liczą, nikt nie chce Jej urazić i każdy dba o to aby miała dziś dobre życie.

I myśle, ze ma.

Poniżej:

Aaboi z najmlodszymi dziś prawnuczkami.